Helmert Woudenberg speelt Carmiggelt

Vanaf 1947 tot 1975 schreef Simon Carmiggelt elke dag een Kronkel. Dat was niet wat we nu een column zouden noemen, maar meer een kort verhaal, een levensschets. Een man (onmiskenbaar Carmiggelt zelf) slentert door de stad en belandt in een komische situatie of heeft een ontmoeting met een kleurrijk type.

Humor met een melancholieke ondertoon. De Kronkels waren buitengewoon populair. Er waren mensen die er een abonnement op Het Parool voor namen. De Kronkels leenden zich ook zeer wel voor voordracht. Dat deed Carmiggelt zelf op de toen nog zwart-wit televisie, maar het werd ook gedaan door coryfeeën als Ko van Dijk en Kees Brusse.

Op de zeedijk stond 's morgens een man van een jaar of vijftig op het bruggetje en staarde in het water. 'Daar gáát weer een dooie hond,' zei hij. 'Die drijven hier veel. Vieze stad. Een móóie stad, hoor. Maar vies. Mooi en vies.' Hij keek weer in de gracht en begon zachtjes te neuriën: 'Mooi en vies, mooi en vies, mooi en vies, pomperdepom....' Carmiggelt

Nu, meer dan veertig jaren na Carmiggelts dood, blijkt dat de tijd dit oeuvre niet heeft aangetast. Integendeel: zijn scherpe blik, zijn interesse in het menselijk onvermogen en zijn beeldende taal tillen zijn verhalen moeiteloos over de jaren heen. Tegelijk spreekt er uit zijn verhalen een mentaliteit die vandaag de dag niet meer op die manier lijkt te bestaan en dat voelt als een gemis: een grote rust en een overvloed aan tijd, maar vooral een vanzelfsprekend mededogen met buitenstaanders en mensen waar iets mee is.

In Carmiggelt speelt Helmert Woudenberg een aantal grappige maar ook droefgeestige gebeurtenissen en kleurrijke maar ook ontroerende personages… Voor ouderen een nostalgisch weerzien, voor jongeren ongetwijfeld een prettige kennismaking met een tijd dat er nog lustig door iedereen werd gerookt en een glas bier een gulden kostte.

Humor met een melancholieke ondertoon

Artikelen